Ik werk veel. Te veel. Dat weet ik, als ik op papier kijk naar de uren die ik werk. Dat voel ik aan mijn lijf. Hoe vroeg ik ook naar bed ga, ik word niet uitgerust wakker.
Ik hou van werken. Ik hou van mijn werk. De liefde voor werk, voor hard en veel werken, heb ik van huis uit meegekregen. Ik draai mijn hand niet om voor een 80-urige werkweek en dan nog fluitend thuis komen. Maar natuurlijk zit ook daar een grens. Voor iedereen is dat op een gegeven moment te veel. En ja, ik geef het niet graag toe, maar ook voor mij.
Het begon pas tot mij door te dringen dat het écht te veel was, toen ik aan alles merkte dat de balans zoek was. De hele dag door huilerig zijn. Dat is echt mijn alarmbel. Er is geen aanwijsbare reden voor dat huilgevoel. De een krijgt zere schouders, de ander een knoop in zijn buik, bij mij uit het zich in een huilgevoel.
En natuurlijk zegt iedereen; is het niet een beetje teveel wat jij allemaal doet? Ja tuurlijk, denk ik dan, maar ik vind het zo leeeeeeeeeeeeuuuuuuuuuuuuuuuk. Maar je kunt ook aan leuke dingen opbranden.
Dus plan ik een weekend vrij. Een heel weekend! Ik ga er op uit met mijn lief en de kindjes gaan naar opa en oma. In één van de drukste weekenden die we waarschijnlijk gaan krijgen voor onze B&B. Maar ik ben dan jarig. En ik weet dat, hoe ik mij nu voel, ik kortsluiting in mijn hoofd krijg als ik op mijn verjaardag een ontbijtje voor iemand anders moet gaan staan maken. Dat krijg je als de balans tussen geven en nemen zoek is.
Ik ga weer op yogales, om ook zelf weer eens les te krijgen.
In de weekenden wanneer ik werk, ga ik sinds kort naar huis rond etenstijd, om samen met mijn gezin te eten. En ik plan minder weekenden in.
Goed bezig. Dacht ik.
School belt. Mijn zoon is ziek. Ik ben thuis aan het werk dus haal hem gelijk op. Thuis bel ik de BSO dat hij niet komt. Als hij mij dat aan de telefoon hoort zeggen, is hij helemaal overstuur. “Maar ik ben alweer beter mama, ik wil zo graag naar de BSO”. Ik ben onverbiddelijk: jij blijft thuis. Hij is ontroostbaar. Ik ga naast hem zitten op de bank en aai hem over zijn bol. “Het is daar zo leuk” zegt hij. Ze hebben daar een Wii en die hebben wij niet. En ik kan daar touwtje springen”. “Dat kan je thuis toch ook”, zeg ik. “Met wie”, zegt hij, “dat doen jullie nooit met mij”. “Nee” zeg ik. “Mama is er niet veel he”. “Nee”, zegt hij,”je bent altijd maar aan het werk”. “Ik weet het”, zeg ik. “Ik ben teveel weg scheet. Ik wil het heel graag anders maar ik weet even niet hoe”. Hij staat op, pakt een boekje en kruipt liggend op mijn schoot. Hij gaat het boekje voorlezen. Hij leest net, dus één zin duurt lang. Maar ik luister. Aandachtig. Ik zeg niets en aai hem nog steeds over zijn haar. “Thuis is het eigenlijk veel leuker” zegt hij. Ik snap wat hij bedoelt. Hij heeft me nodig. Hij heeft ons nodig. Hij heeft aandacht nodig.
De valkuil is om nu te denken dat ALLES van af NU ANDERS moet. Maar het kan NU niet anders. Ik kijk op de klok en weet dat ik over een half uurtje weg moet. Maar ik zit bij hem. Volledig bij hem. niet met mijn gedachten bij wat er allemaal nog moet, en hoe ik het voor elkaar ga krijgen om het anders te regelen. DIT moment. Dit moment met hem, dat heb ik. Zijn warme lijf op mijn schoot, de geur van zijn haar, zijn natte wangen van het huilen. En ik ben er bij. En ik ga mijn best doen om, zolang het nog niet anders kan, er op deze momentjes te ZIJN. Voor hem, maar ook voor mezelf.
Ik ben supertrots op je. Wat een lastige beslissing zal het geweest zijn. En GENIET!!!! GENIET!!! GENIET!!!!
Dank je wel lieve Yvonne!
OH lieve Lonneke , is het niet mooi en bijzonder hoe het leven je helpt . Je gewoon laat zien wat er nodig is .
Je eigen kind , mooier en liefdevoller kan toch niet ? Kinderen laten zien wat er nodig is en als je daar als ouder op kan inspelen , hoe moeilijk dat in eerste instantie ook lijkt. , dan……..
Komt er een wonderlijke kracht vrij waar kinderen in kunnen groeien naar wie zíj op weg zijn te willen worden . En dáár ontleen je dan als ouder weer kracht aan . Dus het komt goed want het ìs al goed . Je bent zijn moeder immers ❤️
Bijzonder dat je dit zo deelt . Je bent een mooi mens lieve Lonneke ❤️
Dank voor je lieve woorden Francis. Ik heb jaren geleden eens besloten om niet meer op woensdagen te werken, omdat Tibbe het er zo moeilijk mee had. En toen zei je dat ook: de les is wat kinderen van jou vragen, en dat je daar naar kunt luisteren.
En door de jaren heen heb ik weer andere keuzes moeten maken. Ook uit zorg voor mijn gein omdat ik kostwinner werd voor een gezin met 3 kinderen.
Die middag daar op de bank met hem, moest ik ook gelijk aan jou denken en hoorde ik je dat weer zeggen. Dus heel mooi en bijzonder om dit weer zo van jouw kant te horen. Dank, dat doet me meer dan goed X
Mooie ontwapenende column! Denk dat het belangrijk is dat we anderen durven te vertellen dat we het ook allemaal niet zo goed weten soms. En dat we worstelen, zoeken, vinden en opnieuw worstelen, zoeken etc. En dan maakt het niet uit of je zelf coach bent of niet, we zoeken allemaal 🙂 Succes met het vinden van je balans.
Dank je wel voor je mooie woorden Juanita!
Heel goed bezig!