Ik lees een stukje in de Hapinnez. Douwe Bob (singer/songwriter) wordt daarin gevraagd wat voor hem ‘Balans’ is. Hij zegt daarop: “Ik weet niet zo goed wat balans is. Het leven is geen weegschaal, vind ik. Het voelt niet alsof mijn leven soms iets te ver naar links hangt, en dat ik dat op kan lossen door rechts een steentje erbij te leggen. Ik ben gelukkig: als dat betekent dat ik in balans ben, dan zal dat wel zo zijn. Soms neem ik wel even afstand en kijk ik naar het grotere plaatje. Dan moet je dat stapje terug nemen en even iets loslaten omdat je er anders in verdrinkt”.

Ik vind dat mooi verwoord: het leven is geen weegschaal. Je kunt het niet oplossen door er aan één kant een steentje af te halen of bij te leggen.

Terwijl dat wel vaak is waar we naar op zoek zijn. De ULTIEME BALANS. Dat we precies zoveel uur werken dat het goed voelt én dat we productief kunnen zijn, dat we precies de uren thuis kunnen zijn dat dat ook helemaal lekker loopt, dan nog tijd voor onszelf, tijd voor anderen. Alles helemaal in balans. Kan dat? Ik geloof het niet. Het is de illusie van controle. Dat als ik dit doe, dat het dan dat oplost. Of als ik dit doe, dat dat tekort schiet en dat daar de oplossing zit. 

Ik denk niet dat het zo simpel is. Ons leven heeft zoveel facetten, dat kan nooit allemaal in balans zijn. Zoveel rollen. Die vullen elkaar aan, maar bijten elkaar soms ook. Dat heb je in mijn vorige blog kunnen lezen; ga ik meer werken om het kostwinnerschap voor mijn gezin te kunnen dragen, kom ik uiteindelijk zelf te kort, want ik zit niet meer lekker in mijn vel. En mijn gezin, voor wie ik juist wil zorgen, voelt zich in de steek gelaten. Dan zou de simpele oplossing zijn; minder gaan werken. Maar dat betekent weer minder inkomsten en dus minder kunnen doen. Want heus, ik leef een bescheiden leven. Een 12 jaar-oude auto onder mijn kont en 1 keer per jaar een week op vakantie. Dus minder doen wil niet zeggen nou jee, dan laat ik de privéjet een keertje staan. 

En nou had ik net voor mezelf gekozen, en was ik weer op yogales gegaan. Om goed voor mezelf te zorgen. Om in balans te blijven. Maar door minder te gaan werken, zou ik dat bijvoorbeeld niet meer kunnen betalen. Snap je wat ik bedoel?

Ik denk dat het één het ander beïnvloed, en juist daarom DE balans nooit te bereiken is. Ik denk juist dat het zoeken naar DE balans ons veel stress geeft en ervoor zorgt dat we nooit in balans zijn of komen. Want DE balans kan alleen maar gepaard gaan met een grote krampachtigheid. Dan is alles zo op elkaar afgestemd dat er niets fout mag gaan. Want één verandering in 1 schakeltje en het hele kaartenhuis valt in elkaar. Het is niet zo dat als je 2 uur overwerkt dat 2 uur ontspanning dat weer oplost. Het is vaak niet 50-50, maar 80-20, dan 60-40, dan weer eens 30-70, enzovoort.

In balans zijn betekent misschien wel dat je beseft dat de ultieme balans er niet is. Dat er altijd wel iets tekort of teveel is. En dat dat ook o.k. is. Zolang het binnen de perken blijft. En, zoals Douwe Bob zegt, je je gelukkig voelt. Je je goed voelt. Over het algemeen. Niet altijd als een status quo. En dat je af en toe afstand neemt en kijkt wat er moet gebeuren. Om te voorkomen dat je ergens in verdrinkt.